AquaFondo

We rijden al een uur. Met z’n zessen in een grote luxe auto, airconditioing aan en asosiaal door het verkeer heen zigzaggen. Lima is groot, echt groot, elke keer vraag ik me af of wel er al uit zijn. Vanaf de districten Miraflores en Chorillos tot de randen van Lima blijft het uitzicht veranderen. Miraflores is toeristisch, mooi, veilig en schoon. Met andere woorden misschien wel saai. Voor mij wordt het pas indrukwekkend daarbuiten. De drukte van het verkeer, de chaos van de huizen en de mensen. Al het afval, de wagentjes, de straathonden, de mensen die samen met de straathonden nog wat bruikbaars uit het gedumpte afval proberen te vinden, de enorm chaotische bussen zonder systeem en alle mensen die daar doorheen proberen hun weg te vinden en geld te verdienen met het verkopen van alles en nog wat.

Lima is een metropool in de woestijn, de tweede grootste stad in de woestijn na Cairo. Alle bomen, parkjes en grasvelden die je ziet worden netjes bijgehouden met gezuiverd afvalwater. Verder groeit er niets. Aan de randen van Lima stuift het stof steeds verder op. De kleine brakke hutjes en huisjes van de sloppenwijken zijn tegen de steile hellingen van de zanderige bergen opgebouwd. Het is bizar om zoveel kale, zaderige en met keien bezaaide bergen te zien, vlak naast een stad waar milioenen mensen wonen.

Langzamerhand zijn we Lima uit. Goed te merken aan het einde van de verharde weg. Met veel hobbels en kuilen in de weg probeert de chaffeur er toch flink gas op te trappen. Elke vrachtwagen of te langzaam rijdende taxi wordt ingehaald, zelfs als het net voor een scherpe bocht om de bergen heen is. Ik verbaas me over mezelf want zelfs toen we bijna een frontale botsing hadden met een enorme brakke Volvo vrachtwagen, schrok ik niet eens. Overgeleverd aan het vertrouwen wat je wel moet hebben in de chaffeur liet ik het maar over me heen komen. Je kan jezelf wel druk gaan zitten maken in de auto maar ik genoot toch liever zorgeloos van het uitzicht. Laat hij zich maar zorgen maken over het verkeer!

We rijden over de weg langs de rivier Chillon. Hier begint de landbouw en de irrigatie. Ongeveer 200 meter links en 200 meter rechts van de rivier zijn de akkers, bomen, struiken en wonen de mensen. Daarna is er een abrupte scheiding met de zanderige berg. Langs de lange strook van schitterend groen rijden we een tijdje tot we aan onze bestemming komen. Municipalidad distrital de santa rosa de quives, ofwel een district gemeente. Daar hebben de community verantwoordelijke van het district een training over participative waterplatforms gekregen. Georganiseerd door het bedrijf van Sonja, AquaFondo. De boeren krijgen meer inspraak in het water gebruik en verbruik, alle iedeen die de boeren hebben mogen ze opperen en er wordt naar geluisterd. Ze zijn nog erg wantrouwig want dit is de eerste keer dat de gemeente naar de boeren luisterd. In 2010 is de wet aangepast en is er besloten in elke watershed een waterplatform op te zetten.

Veel die dag was in het Spaans. Wel leerzaam maar ook erg vermoeiend om de hele tijd de concentratie op te brengen het Spaans te proberen te verstaan. Ook al kan ik nu een klein woordje Spaans en versta ik de grote lijnen, toch blijft het af en toe wel ongewennig als er een weer een kleine boer half mommpelend je hand vast pakt en vanalles begint te vertellen. Daar kan ik echt geen woord van maken! Dus je lacht maar zegt ‘gracias’ en ‘si’ en dan maar hopen dat ik niemand beledigd heb!

S’ Middags heb ik een typisch Peruaanse lunch gehad. De lunch is hier de belangrijkste maaltijd dus je krijgt stevig wat eten. Vlees, rijst, bonen en aardappelen. Een beetje te veel koolydraten als je het mij vraagt maar alles smaakt prima. Ik mis wel een beetje de groente maar dan ga ik ’s avonds nog wel even wat fruit halen voor de vitamintjes.

Na de training rijden we weer terug naar Lima. De muffe warmte van de stad verwelkomt ons weer en met de bus ga ik weer terug naar huis. De planning was om de gemiste les Spaans van die dag in te halen maar zo gauw ik terug was werd het alweer tijd voor de booschappen en een uitgebreide maaltijd met mijn huisgenootjes en vrienden van.

Het begon meteen goed met een glaasje Pisco Sour. Van leren is daarna niets meer gekomen. Ze weten hier wel wat gezelligheid is dus vaak wordt er met de nodige wijn en bier de avond geviert. Je kan wel merken dat het echte toeristen zijn, veel van hen hebben nog niet meer gezien als het toeristische gedeelte van Lima en weten eigenlijk niets van de droogte en de water schaarste. Sonja vertelde dat veel inwoners van Lima dat zelfs niet wisten. Zuinig omgaan met water zit er dus niet in voor een stad midden in de woestijn!

Even wat anders:
Afgelopen maandag heb ik voor het eerst een 'temblor' mee gemaakt. Dat is een kleine aardbeving. Midden in de nacht werd ik wakker van een enorm bizar en angstaanjagend geluid, alsof je door de muren heen de paniek van iedereen in de omgeving kan horen en voelen. Daarna komt de beweging, alles schudde. Ik lag in bed en probeerde mijn gedachten te ordenen om te beslissen wat ik zou doen. Terwijl ik naar de deur liep, want ik heb geleerd dat het in de deurpost iets wat veiler is, kwam er een van de meiden in het huis iedereen wakker roepen om naar buiten te gaan. Volgens mij schudde de wereld nog toen ik de trap afliep maar zeker weten doe ik niet. Alles ging zo snel en voor ik het wist stond iedereen buiten in zijn pyjama gezellig te kletsen over de aardbeving. Gelukkig is er niks gebeurt en was het echt maar een kleine schudding. De mensen hier zijn wel bang vertelde Sonja. Ook zij heeft een nood-mand bij de deur staan met eten drinken en dekens. Een tijd terug is er in Pisco /Ica een enorme aardbeving geweest waar veel mensen zijn omgekomen. Dat maakt de mensen wel angstiger als er weer een aardbeving is. En kleine aardbevingen komen hier regelmatig voor.

Groetjes en liefs aan iedereen! Voor allen die het vieren, een fijne carnaval gewenst! Het voelt toch wel raar er niet bij te zijn.. Hopelijk kan de hofkapel ook zonder mij het vele bier aan!
Niene