Ayacucho

Het contrast tussen het diepe blauw van de zee en het warme geel van het zand, vormt het mooie uitzicht vanuit de bus. Vanaf Lima naar Ayacucho is het ongeveer 10 uur rijden. Eerst zo’n 200 km langs de kust. Het strand strekt zich kilometers uit maar geen mens zal hier met zijn handdoekje in de woestijn gaan liggen. Op sommige plaatsen zijn er nauwkeurig witte lijnen en kaders in het droge zand getekend. Ik vraag me af waar ze voor zijn maar het lijkt me sterk dat er ergens iemand is die zo’n stukje grond wil claimen als van zichzelf..

De stank van de vorige bezitter van mijn stoel hangt nog in de gordijnen. Links langs mij zit een peruaanse man zich zenuwachig te vervelen en zich hardop te amuseren met de te harde film die zich afspeelt op de gamele schermpjes die aan het plafond zijn vastgemaakt.

In Ica slaan we abrubt linksaf de bergen in en daar begint de ongemakkelijkheid. We klimmen onrustig 250 km verder en zo’n 3000 meter hoog. Men beeld van rollende golven en eindeloze zandbergen verdwijnt en maakt plaats voor schitterende valleien en velden. Blij om mijn allereerste alpaca te zien in Peru totdat een enorm veld met wel honderede alpaca’s zich in mijn uitzicht strekte. De wegen zijn verhard maar daar is dan ook alles mee gezegd. De bus slalomt zich om de bergen heen, mijn ingepakte sandwisches heb ik niet aangeraakt en ik heb moeten vechten tegen de misselijkheid die toesloeg. Richting het eind van de reis kwam het onaangename geluid en de lucht van de persoon achter mij tegemoed. Even werd het raam open gezet en kon ik een klein beetje frisse lucht mee pakken.

In de bus was het ontzettend warm en buiten de ramen lag er sneeuw. Dik ingepakte mensen keken vanuit hun kleine hutjes nieuwschierig naar de grote bus, terwijl ik muf mijn hoofdpijn probeerde weg te slapen. Ik had me het allerergste voorgesteld van de bus reis dus is het mij enigzins mee gevallen! De bus heeft het niet begeven, is niet omgevallen of in het ravijn gestort. Zelfs mijn benen hadden genoeg ruimte in de best wel luxe bus. Met veel moeite kon je zelfs naar de toilet aan boord want het werd erg moeilijk gemaakt door de onstuimige bewegingen van de bus. Ik ben niet ‘echt’ ziek geworden en toen ik aankwam kon ik nog zelf naar de auto van mijn gastfammilie lopen!

In het huis woont alles samen. Opa, oma de kinderen en hun kinderen. Ook nog eens vele vrienden die mee komen eten en de huishoudster met kinderen. En ik weet gewoon weg niet meer wie nou van wie is en wat waar hoort..

Er wordt hier veel gegeten overdag en ik wordt dan ook vol gestopt met van alles en nog wat. Heerlijk lokaal eten en ik moet alles proberen. Zelfs de Pisco wordt hier goed genuttigd en we hebben ons zondag prima vermaakt met het maken van pisco coctails en allerlei variaties erop. Iedereen is erg aardig en doet zijn best om mij het een en ander duidelijk te maken in het Spaans en om mij te verstaan. Zelfs de kinderen vinden het erg interessant om met mij engels te oefenen.

Ik denk dat ik het hier prima ga volhouden! Ayacucho is erg mooi en meer overzichtelijker dan Lima. De drukte in het huis is nog even wennen maar het is zeker goed voor mijn Spaans.

Ergens deze week begin ik met mijn stage! Dus daarover meer op mijn volgende blogbericht!
Groetjes Niene